”Straks beland ik onder water in de sterke stroming”, ”wie weet krijg ik een surfboard tegen mijn hoofd”, ”hoe kan ik nou van een liggende positie naar een staande terwijl ik op een onstabiel surfboard lig?”, ”ik ben motorisch niet zo handig”, ”dit ga ik vast niet kunnen”.
Negatieve gedachten namen mijn brein over. De positieve gedachten die ik probeerde te bedenken, kwamen niet echt binnen. Ik vond het spannend, want ik ging iets nieuws doen. Iets waarvan ik niet wist of het me ging lukken. En dat riep toch wel wat (faal)angst op.
Ik heb in Mexico mijn eerste surfles gehad 🏄♀️
En daar waar het mij op dat moment even niet lukte om positiever te denken en mezelf wat gerust te stellen, lukte het mij wel om mijn gedrag aan te passen. Normaal gesproken zou ik gewoon geen les nemen en meegaan met de angst, maar nu ben ik de situatie eens niet uit de weg gegaan. Ik ben als het ware een gedragsexperiment aangegaan. Door deze surfles – ondanks angst – wel te volgen, wilde ik ervaren dat wat ik dacht helemaal niet zo realistisch of ernstig is. Ik kan het waarschijnlijk prima aan, dit overleef ik wel. En dat werd mijn doel.
Maar even een heel trots momentje hier: het ging boven verwachting goed. Na 1x vallen (zonder surfboard op mijn hoofd en zonder te verdrinken 😁 ), stond ik namelijk bij de tweede golf op mijn surfboard en werd ik toegejuicht door de Mexicaanse surfleraren! En dit niet 1x, maar meerdere keren. De laatste golf pakten Jelle en ik zelfs samen, heel tof!
Dit is echt een overwinning, wat een gevoel! 🙌🏼
Luister jij vaak naar je angsten? Of probeer je soms ook uit je comfortzone te stappen?