In 2015 heb ik samen met mijn vriend een wereldreis gemaakt. We hadden flink gespaard en eindelijk was het moment daar: we gingen op reis! Tijdens deze wereldreis, ontmoetten we veel inspirerende mensen. Zo kampeerden we in Nieuw-Zeeland naast een Nederlands gezin dat in Oman woonde en op een internationale school werkte. In Bolivia kochten we brood bij een bakkerij dat gerund werd door een Amerikaans stel. Ze voelden zich thuis in het stadje en besloten er een bakkerij te starten. Deze mensen hadden een ding gemeen: ze hadden hun hart gevolgd. Ze hadden hun veilige leventje vaarwelgezegd en de avonturenkriebels in hun buik gevolgd. Het onbekende tegemoet treden, zonder dat je weet of je de juiste keuze maakt. Zonder dat je weet wat je te wachten staat. Het is super spannend, maar ook onwijs verrijkend om dit te doen.

Eenmaal terug in onze vertrouwde stad Nijmegen, merkten we dat die wereldreis veel meer impact op ons had dan dat we van tevoren hadden gedacht. Onze blik op de wereld is veranderd. Wij zijn veranderd. En we kwamen tot een belangrijk besef: we hoeven niet te voldoen aan de standaard verwachtingen van de maatschappij (huisje, boompje, beestje). Als we willen, kunnen wij ook in het buitenland gaan wonen. Dus trokken we de stoute schoenen aan: we solliciteerden op banen in het Caribisch gebied. En met succes. In augustus 2017 stapten we in het vliegtuig naar Aruba, op naar het avontuur!

We waren allebei nog nooit in het Caribisch gebied geweest en we spraken geen woord Papiamento. We hadden allebei een baan in het onderwijs: mijn vriend als docent Nederlands op een middelbare school, ik als zorgcoördinator op een school voor speciaal onderwijs. Voor veel mensen is het een droomplaatje om op een tropisch eiland te wonen, maar voor mij waren de eerste maanden loodzwaar. Jarenlang had ik ervan gedroomd om dit te gaan doen. En op het moment dat ik mijn droom ging leven, werd het donker. De zon scheen elke dag, maar de zon in mij scheen even niet. Hoe kwam dat nou?

In Nederland had ik helemaal geen twijfels om mijn vertrouwde leventje op te geven: ik was jong, ik ging samen met mijn vriend… wat hadden we te verliezen? Als we het niet leuk vonden, waren we zo weer terug in Nederland. Op Aruba merkte ik dat ik het lastig vond om alle nieuwe indrukken op me af te laten komen, de controle los te laten. Een auto kopen, een huis zoeken, ons inschrijven bij de gemeente. En wow: die hitte! Wat is het hier WARM! Ik had aan het einde van de dag elke dag urenlang hoofdpijn. Onze emigratie naar Aruba was voor mij echt een sprong in het diepe.

Na een week begon ik met werken. Ik ging aan de slag op een nieuwe school voor speciaal onderwijs, waar kinderen in de leeftijd van 4 – 12 jaar naar school gingen. De start van deze baan was voor mij erg hectisch: het verschil met mijn werkervaring in Nederland was te groot. Ik had een verantwoordelijke functie en er werd naar mij opgekeken. De directrice van de school was blij met mijn expertise. Maar ik stond nog niet sterk. Ik was nog niet geworteld. En door de stressvolle omstandigheden , werd ik al snel omvergeblazen door de tropische wind.

Al mijn collega’s hadden last van de hoge stressfactor op de werkvloer. Maar ik was de enige die pas een week op het eiland was. Dagelijks hadden we te maken met woedeaanvallen van kinderen, terwijl we als team nog onvoldoende getraind waren hoe we hiermee om moesten gaan. We voelden dat we de situatie onvoldoende onder controle hadden. We luidden de noodklok bij de directie van het schoolbestuur. Ze luisterden naar ons verhaal en stonden perplex: ze wisten niet wat ze hoorden en ze wisten eigenlijk ook niet wat ze moesten doen. We stonden er alleen voor.

Ik sleepte mezelf elke dag naar school toe, ik worstelde me de dag door, terwijl mijn hart steeds bonkte in mijn keel. Hoe gaat vandaag de dag verlopen? Na een paar weken meldde ik me ziek. Ik belde mijn directrice, die ontzettend lief en begripvol was, dat ik last had van depressieve gevoelens. En dat ik even niet meer wist of ik dit wel wilde en aankon. Ik had veel last van heimwee: ik miste mijn familie en een vertrouwde omgeving. Ze gaf aan dat ik de tijd moest nemen om tot mezelf te komen en daarna opnieuw met haar in gesprek moest gaan.

In die weken erna liep ik als een verloren ziel op de meest prachtige, parelwitte zandstranden van de wereld. Het kraakheldere water met de meest bijzondere vissen. En de zonsondergangen op Aruba…. zo mooi had ik ze in mijn leven nog nooit gezien! Maar ik voelde het niet. Ik kon al dit moois niet binnen laten komen. Ik voelde me ongelukkig en moedeloos. In deze periode had ik veel last van negatieve gedachtes, zoals:

“Waarom kun je niet genieten van dit avontuur?”

“Jij wilde toch zo graag in het buitenland werken? Waarom vind je het dan niet leuk?”

“Je bent echt een loser als je teruggaat naar Nederland.”

Ik besloot om contact op te nemen met een therapeut, die mij eerder behandeld had in Nederland. Hierdoor kwam ik tot het besef dat ik op een donkere angstwolk zat vól twijfels. Door de situatie was mijn zelfvertrouwen verdwenen. In november besloot ik in gesprek te gaan met mijn werkgever: ik kon en wilde op deze manier niet doorgaan. Ik had geluk, want ik had in korte tijd toch een goede kant van mezelf laten zien. Ze wilden me niet kwijt en boden me een alternatieve baan aan. In eerste instantie durfde ik niet op dit aanbod in te gaan: “Wat als het weer mislukt? Dan ben ik pas écht een loser!” Maar ik besefte dat ik me te veel liet leiden door twijfels.

Ik hakte de knoop door: ik accepteerde de baan en ik ging aan de slag als ambulante zorgcoördinator op verschillende scholen voor het schoolbestuur. Ik was dolblij: ik blijf op Aruba! Met mijn kleine Kia Picanto ontdekte ik alle hoeken van het eiland, om allerlei verschillende scholen te bezoeken. Ik onderzocht hoe de zorgstructuur in het onderwijs op Aruba in elkaar zat en ik bedacht een plan hoe ik hierbij kon ondersteunen. Ik had veel werkplezier en ik begon de schoonheid van het eiland te zien. Elke dag kon in meer ontspannen en genieten van deze ervaring.

De eerste periode van mijn tropische avontuur zat vól levenslessen. Ik had een diepe duik moeten nemen in de donkere oceaan, maar ik was gelukkig blijven zwemmen. Ook al was het tegen de stroom in. Ik kijk terug op een leerzame en positieve ervaring op Aruba. Als ik naar alle negatieve gedachtes en twijfels in mijn hoofd had geluisterd, dan was ik na een paar maanden terug naar Nederland gevlogen. En dan was deze emigratie met een flinke kater afgelopen. Nu heb ik laten zien dat ik me niet laat kisten bij tegenslagen. Dat soms ​dingen anders uitpakken dan je van tevoren had verwacht. Maar dat dit juist uitdagingen zijn in je leven, om van te leren. Om te kijken welke factoren je kunt beïnvloeden en welke niet. Om de verschillende stemmetjes in je hoofd te onderscheiden: de stem die aan jou twijfelt, je klein maakt, als het even tegenzit. Of de stem van jouw hart, die vertrouwen in jou heeft, wat er ook gebeurt. En als het je lukt om over deze hobbels heen te komen, dan groei je daar enorm van als mens. Ik had deze ervaring echt voor geen goud willen missen, hoe zwaar het begin ook was.